تفال به حافظ امروز شنبه 30 اردیبهشت 1402 - وبلاگ پتول

به گزارش وبلاگ پتول، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سِکندری داند

نه هر که طَرْفِ کُلَه کج نهاد و تُند نشست

کلاه داری و آیینِ سروری داند

تو بندگی چو گدایان به شرطِ مزد مکن

که دوست خود روشِ بنده پروری داند

غلامِ همتِ آن رندِ عافیت سوزم

که در گداصفتی کیمیاگری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی

وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دلِ دیوانه و ندانستم

که آدمی بچه ای، شیوهٔ پری داند

هزار نکتهٔ باریکتر ز مو این جاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند

مدارِ نقطهٔ بینش ز خالِ توست مرا

که قدرِ گوهرِ یک دانه جوهری داند

به قَدّ و چهره هر آنکس که شاهِ خوبان شد

دنیا بگیرد اگر دادگستری داند

ز شعرِ دلکَشِ حافظ کسی بُوَد مطلع

که لطفِ طبع و سخن گفتن دری داند

تفسیر عرفانی:

آنان که قدم در راه عشق نهاده اند و در پی مزدی برای اعمال خود هستند مورد پذیرش دوست قرار نمی گیرند، فقط کسانی در این درگاه مورد پذیرش قرار می گیرند که وجود خود را برای رضای دوست فانی نمایند و همیشه بر شرط عهد خود با دوست باقی بمانند.

تعبیر غزل:

اگر پیمانی را که با خود بسته ای بشکنی و پیشقدم شوی حتما به خواسته خود می رسی. لجبازی و خودمحوری راه چاره خوبی برای حل مسائل نیست.